Modernizmin Yansımaları: 1940’lı Yıllarda Türkiye; onar yıllık dönemlerde Türkiye’de modernizmin Modernleşme kavramı, son iki yüzyılda dünya genelinde politikadan ekonomiye, sanattan eğitme kadar çok katmanlı olarak gerçekleşen değişimi özellikle insanın doğayla, toplumla ve insanla olan ilişkisindeki farklılaşmayı tanımlamaktadır. Bu süreç elbette doğrusal bir çizgi izlememiş, ekonomik, sosyal, siyasal, kültürel ve ekolojik alanlar hem birlikte hem de çatışarak/çakışarak bu nedenle de farklılaşarak dönüşmüş/dönüştürülmüştür. Modernleşme sürecinde toplumsal yapı evrildikçe sürecin niteliği de değişmiş ve modernleşmenin bizatihi kendisi de yeni biçim ve içerikler kazanmıştır.

 

Sürecin doğasında var olan bu özellik, modernleş(tir)meyi; zamana, ülkeye ve uygulayan devletin örgütlenme biçiminin (devlet-birey, birey-birey, birey-doğa ilişkisi) niteliğine göre değiştirmiş, farklı toplumlarda ve dönemlerde farklı görüntüler ortaya çıkarmıştır. Bu nedenle sürecin analizi; dönemleri, politika farklılıklarını, küresel ölçekteki değişimlerin etkilerini, ekonomik büyümenin yarattığı ekolojik değişimleri de dikkate almayı gerektirmektedir. Dolayısıyla farklı ciltlerden oluşan bu kitap dizisi; ele alınan yıllarda Türkiye’nin ekonomik, sosyal ve toplumsal dinamikleri çerçevesinde “modernleş(tir)me”nin nasıl başkalaştığını ve kendine özgü bir nitelik kazandığını yeniden okumayı hedeflemiştir.

 

Türkiye tarihini 10’ar yıllık dönemler halinde inceleyen, “Modernizmin Yansımaları” dizisinin VII. Cildini oluşturan bu kitap, 1930-1940 dönemini ele almaktadır. Ve farklı disiplinlerden bilim insanlarının, dünya tarihinin akışında önemli bir etki/kırılma yaratmış olan 1929 Büyük Ekonomik Buhranı’yla başlayan ve nihayetinde İkinci Dünya Savaşı’yla biten kaotik 30’lu yılları “yeniden okuma/anlama/sorgulama” gayreti sonucunda ortaya çıkmıştır. Çünkü 1930’lu yıllar, Türkiye’nin sadece “çağdaş” değil, aynı zamanda “modern” de olması gerektiğini savunmak isteyenler için hala bir ilham kaynağı olabilir..