Sevmek belki bir gün okur diye şair olmaktır deyip kimseye anlatamadıklarımızı kağıtlara dökmeye başladık. Her kelime biraz yağmur, biraz dem, çokça özlem, çokça sevmek ve muhabbet doluydu. Anlatmak değildi derdimiz, paylaşmaktı. Muhabbet kokulu satırlarda buluşmaktı.

Trabzon`da açılan gözlerimiz, asıl görmeye onsekiz yıl sonra bir imtihanla başladı. Birşeyler olmaya çalıştıkça kaybolup duruyorduk. Biz de çektik elimizi ayağımızı öleceklerden. Dünyayı, dünyayı sevenlere bıraktık. Heybemizde bir güzel dert var, kokusuna şükredip yolumuzda yürüyoruz.

Öyle güzel bir yol sevdirdi bize sevdiğimiz. Yürüdük, özlem ağırlaştı, hüzne bulandık, gözler yaşlandı, yağmur yağdı... Değişmeyen tek şey bir güzelin gözlerine mühürlü gözlerimizdeki buğu oldu.

Bir derdimiz var dedik, kimse anlamadı...
Yandık, yandık, yağmurlar söndüremedi...
Tek keyfimiz hüznün düştüğü gecelerde demli bir çaydı...
Yana yana kül olduk, külümüzden kalanları derttaşlarla paylaştık.
Biz sadece sevdik, insanlar yazıyor sandı...