Doxa Sayı: 9 Norgunk Yayıncılık

Doxa`nın 9. sayısı çıktı. Doxa bu sayıdan itibaren ayrı bir edisyon olarak İngilizce de yayınlanıyor. Sevim Burak uzun bir ‘düşünür`ler listesi verdi Doxa`ya. Sarkis gene oradaydı; turuncu bir göğün dört ucundan tutmuştu. Lucretius ilksel tozanların davranış politiğini anlattı. Michael Snow 42 sayfalık bir ‘travelling` hazırladı Doxa için. Ishiuchi Miyako, Enis Batur`un ‘gövde`, ‘yaşlılık`, ‘anne` ve ‘annenin kaybı` mefhumları etrafında kurduğu sorulara dünyanın öbür ucundan yanıtlar gönderdi. Anita Sezgener B2 evinin önünden geçen koyunları saydı, kaçan ağacı yerine koydu, mimarın düşünü gördü: az çoktur`a vardı. Kenneth Frampton, kapakta taşını ağırladığımız Isamu Noguchi`nin Louis Kahn ile birlikte giriştiği ‘oyun parkı` projesini irdeleyen bir metinle katıldı dergiye. Kemal Aran, Ahmet Gülgönen`in ‘kamu-düzeni ve övünç duygusu deneyimleten` Eryaman-3 yerleşkesi üzerine yazdı. Hakan Dölgen, İnci Olgun, Ayşegül Kuruç Kopenhag için hazırladıkları (kara kurbağalarını da gözeten) projeyi anlattılar Doxa`da. Shigemi Inaga üçüncü dünyada avangardın imkânsızlığını tartışan sımsıkı bir metinle yer aldı dergide. Can Onaner, Adolf Loos mimarisinin Sacher-Masoch ile akrabalığını gözler önüne seren çarpıcı bir yazı verdi Doxa`ya. Laurent Wolf sanatta yenilik zorunluğunun izini Matisse, Kupka, Maleviç üzerinden sürdü. Doxa`nın bu sayısı bir taşla açıldı bir taşla kapandı: Noguchi`nin vakur kütlesine, kayalıklardan söküp aldığı dans eden bir heykelle karşılık verdi Hasan Safkan; Beral Madra bu dansın adımlarını yazdı.