Bu albüm, Anadolu’nun “bir zamanlar”ında yaşamış insanların aşklarından kendi kalbimde ve aklımda “tınlatabildiklerime” ait bir seçki içeriyor. Kendi adıma samimi bir itirafta bulunayım: bu albümün “kaç satacağı” beni zerre kadar ilgilendirmiyor! Keşke yaptığım çalışmaları “satma” ölçütü dışında başka ölçeklerle değerlendirebilme olanağı olsaydı… Günümüzün “vahşi” kapitalizmi, insanları sadece “kaç paralık” olduklarına göre değerlendiriyor çünkü!

İnsanların “mal”, “meta” durumuna düşürüldüğü bu zamanda, benim yapmaya çalıştıklarımın değerlendirilebileceği nesnel bir “zemin” olmadığı, böyle bir zeminin “bırakılmadığı” çok açık! Emeğin, çalışmanın, üretmenin, ilkeli olmanın, “iyi bir şeyler” yapmak istemenin parayla nasıl ölçülebildiğini de açıkçası hem bilmiyorum hem de anlayamıyorum! Herkesin aynı kaba dili ve çok da çirkin bir şekilde konuştuğu bir yerde, o dili bilmeyen ve bilmek de istemeyen biri olmak insanı her anlamda yabancılaştırıyor... Farkına vardığım ve önemli olduğunu düşündüğüm bir gerçek var: benim temsil etmeye çalıştığım anlayış ve savunduğum değerler günümüzün genel geçer kültürünü üreten ve yayan “çevreler” açısından “rahatsız” edici bir niteliğe sahip. Onların “olmasını” istedikleri dünyada “olmamasını” arzuladıkları her ne varsa, benim söylediğim türkülerde var çünkü…

Çünkü türkülerin temsil ettiği değerler dünyasının içinde “duyarlı”, “belleği olan”, “kültürüne sahip çıkan”, “kişilikli”, “seven”, “âşık olan”, “anlamaya çalışan”, “gülen”, “ağlayan”, “sitem eden”, “kendisi olan”, “taklit olmayan”, “eğilmeyen”, “biat etmeyen”, “boş vermeyen", “umursayan”, “düşünen”, “inanan”, “soran”, “merak eden”, “umut eden”, “hisseden”, “anlayan”, “unutmayan” ve “direnen” insanlar var! İşte bu yüzden bu insanlar ve sahip oldukları değerler ve elbette ki o değerleri yansıttıkları türküler, bu niteliklere sahip olmayan ve hiçbir zaman da olamayacak olanlar tarafından “para etmez(!)” bulunup gözden düşürülmeye, değersizleştirilmeye, görmezden gelinmeye, marjinalize edilmeye, unutturulmaya, içleri boşaltılmaya ve “kıytırıklaştırılma”ya çalışılıyor… “Değer” kavram ve kültür olarak “geçer akçe” değildir artık!

Ama ben yine de tüm bunlara isyan ederek bildiğim ve sevdiğim ve kalbimi titreten ve aklıma kılçık kaçıran türküleri inatla ve aşkla çalıp söylemeye devam ediyorum! Çünkü yürüdüğüm yolu seviyorum… Yeşili, mavisi, sarısı, turuncusu ve alacası bol, ışıklı ve seyrine doyulmaz bir yol bu! “Menzil”e daha çok var; biliyorum! Ama yürüdüğüm yolun “bir gün” açık ve aydınlık, huzur, sevgi ve mutluluk dolu bir yerlere ulaşacağı “umudunu” tüm samimiyetimle içimde taşıyorum…

Türkülerim aşka, sevdaya ve insana dairdir ve kalbe, akla ve hafızaya söylenmiştir.
Sevgiyle…